Kocham moją rodzinę. Z tego powodu zawsze starałem się dawać jej przykład, wyjaśniać, przekonywać, pokazywać, modlić się, pościć, bawić, korygować i być korygowanym, jak również dokonywać obrzędów zbawienia i naśladować w najwierniejszy możliwy sposób przykład naszego Zbawcy Jezusa Chrystusa w Jego służbie Swoim dzieciom.
„I znowu, skoro rodzice mają dzieci w Syjonie, lub w jednym z jego zorganizowanych zborów, i nie uczą ich aby rozumiały zasadę pokuty, wiary w Chrystusa Syna Boga żywego, i chrztu, i nadania Ducha Świętego przez nałożenie rąk, gdy mają osiem lat, grzech ten spadnie na głowy rodziców”1.
Gdy będziecie „[podążać] za przykładem naszego Zbawcy zgodnie z Jego przykazaniem, dobrze wam będzie w dzień sądu. Amen”2.
Jezus Chrystus dał nam przykład we wszystkim: w chrzcie, modlitwie, osądzie, mądrości, współczuciu, przebaczaniu, pokorze, posłuszeństwie, miłosierdziu, życzliwości i perswazji.
Jednym z naszych kościelnych sposobów na wzmacnianie i jednoczenie rodzin, planowanie działań, wyznaczanie celów, modlitwę, odpowiadanie na doktrynalne pytania i wspólną zabawę jest domowy wieczór rodzinny, w czasie którego możemy naśladować przykład Jezusa Chrystusa.
Jak podaje podręcznik Seminariów i Instytutów Nauczanie i uczenie się ewangelii: „Kochał ich, modlił się za nich i nieustannie im służył. Szukał okazji, aby przebywać z nimi i okazywać Swą miłość. Znał ich zainteresowania, nadzieje i pragnienia oraz wiedział, co dzieje się w ich życiu.
Wiedział, kim są i kim mogą się stać. Znalazł wyjątkowe sposoby, aby pomagać im w uczeniu się i we wzroście — sposoby, które były dla nich właściwe. Gdy było im ciężko, nie spisywał ich na straty, lecz w dalszym ciągu kochał ich i służył im […].
Przygotowywał się […], szukał przewodnictwa Swego Ojca Niebieskiego”3.
Bywa, że największym wyzwaniem jest pragnienie zorganizowania idealnego domowego wieczoru rodzinnego. Pamiętam trudności, które mieliśmy czasem z wyborem właściwego dnia tygodnia i ustawieniem właściwego planu wszystkich szkolnych zajęć dzieci. Jednak przy zachowaniu pewnej dozy rozsądku zawsze radziliśmy sobie z naszymi wyzwaniami.
Pamiętam, że do naszych najlepszych domowych wieczorów rodzinnych zaliczały się te, na które zapraszaliśmy misjonarzy z zainteresowanymi, którzy mieli wkrótce zostać ochrzczeni. Mogli oni zobaczyć, jak wygląda domowy wieczór rodzinny w mormońskiej rodzinie, mogli też uczyć się ewangelii. Zawsze zdarzały się duchowe momenty, za którymi nasze dzieci przepadały.
Jak napisano w dokumencie pt. „Rodzina: Proklamacja dla świata”: „Mąż i żona mają święty obowiązek, aby kochać i dbać o siebie nawzajem oraz o swoje dzieci. ‘Oto dzieci są darem Pana’ (Psalm 127:3). Rodzice mają święty obowiązek wychowywania swoich dzieci w miłości i prawości, zaspokajania ich potrzeb fizycznych i duchowych, nauczania ich miłości i służby wzajemnej, zachowywania przykazań Boga i bycia przestrzegającymi prawa obywatelami, niezależnie od tego, gdzie mieszkają. Mężowie i żony — matki i ojcowie — staną przed Bogiem, aby być przez Niego osądzeni za wypełnienie tych zobowiązań”4.
Innym problemem, który mieliśmy w czasie naszych domowych wieczorów rodzinnych, była nauka samowystarczalności. Byliśmy zawsze uczciwi wobec naszych dzieci i zawsze wspólnie decydowaliśmy o tym, jak chcemy żyć i jak możemy to osiągnąć. Innym celem naszej rodziny była nauka o tym, jak ważne jest nazwisko naszej rodziny, jak ważne jest, by zostawić rodzinne dziedzictwo i dlatego często omawialiśmy to, że „Boski plan szczęścia umożliwia, aby związki rodzinne trwały nadal po śmierci”5.
Na domowych wieczorach rodzinnych uczyliśmy się o planie zbawienia, o wiecznej perspektywie życia, pamiętając o tym, że „prawdziwa doktryna — gdy zrozumiana — zmienia postawy i postępowanie”6. Mając na uwadze ten słuszny cel, jeździliśmy do świątyni, by dokonywać obrzędów za naszych przodków i to zawsze sprawiało, że czuliśmy wieczną więź z każdym z nich.
1. Nauki i Przymierza 68:25
2. Mormon 7:10
3. Nauczanie i uczenie się ewangelii, str. V — Seminaria i Instytuty Religii
4. Rodzina — Proklamacja dla świata, akapit 6
5. Rodzina — Proklamacja dla świata, akapit 3
6. Boyd K. Packer, „Little Children”, Ensign, listopad 1986, str. 17.