W jaki sposób oceniamy ważność duchowej i doczesnej samowystarczalności?
Prezydent Thomas S. Monson powiedział: „Bądźmy samowystarczalni i niezależni […]. Zbawienia nie da się osiągnąć w oparciu o jakąkolwiek inną zasadę”.
Zatem w jaki sposób możemy udoskonalić naszą duchową samowystarczalność? Apostoł Paweł opisał stan, który człowiek musi osiągnąć, by być naprawdę duchowo samowystarczalnym. To stan, w którym człowiek ma prawo do życia ewangelią „[napisane] nie atramentem, ale Duchem Boga żywego, nie na tablicach kamiennych, lecz na tablicach serc ludzkich”[1].
Niezwykła historia
Czasami jakiś członek dokonuje naprawdę niezwykłych postępów na drodze duchowej samowystarczalności. Przykładem jest Paul.
Był najmłodszy spośród pięciorga dzieci. Wychowywał się w domu i dzielnicy, gdzie alkohol, narkotyki, znęcanie się, przemoc i odsiadki w więzieniu były normalną częścią życia i powodem niedostatku i kłopotów w rodzinie. Z powodu biedy Paul często słyszał polecenie, by kraść jedzenie i przynosić je do domu. Jako nastolatek został umieszczony w ośrodku opiekuńczo–wychowawczym i tam brutalnie wykorzystany.
Poniżej przedstawiam, w jaki sposób, w czasie niewiele dłuższym niż rok, rozwinął się i miał ważne osiągnięcia:
Księga Mormona stała się miłością jego życia. Duch Święty zdumiewał go, będąc jego stałym towarzyszem. Został powołany na misjonarza okręgu i jego sukcesy przekładały się na liczbę chrztów i uaktywnionych członków. Znalazł (z niewielką pomocą) dane 65 przodków w bezpośredniej linii i dokonał chrztów w zastępstwie tych osób. Dostał samochód od brata, który dostrzegł jego wielki zapał do pracy Pana. Paul jest obecnie naprawdę samowystarczalny. Otrzymał Kapłaństwo Melchizedeka i został powołany do służby w paliku jako pomocnik w programie wychodzenia z nałogu. Pracował w ośrodku dla bezdomnych w swoim mieście. Organizował i prowadził wieczorne spotkania dla nowych członków, osób zainteresowanych i członków powracających do aktywności. Został wyznaczony jako mówca podczas konferencji palika; otrzymał swój obrzęd obdarowania w świątyni. Spełnił swoje marzenie i udał się na konferencję generalną z misjonarzem, który go znalazł i ochrzcił. Łzy napłynęły im obu do oczu, gdy do auli konferencyjnej wszedł Prezydent Monson.
Wstęp napisany przez Pierwsze Prezydium w podręczniku dla służb ds. samowystarczalności „Moja podstawa” zawiera zachętę, by pilnie studiować i stosować zasady samowystarczalności, a także pamiętać o obietnicach, które mówią, że jeśli jesteśmy posłuszni tym zasadom, nasze życie będzie błogosławione.
Osiągamy duchową samowystarczalność, jeśli kierujemy się radą Pierwszego Prezydium i gorliwie wykonujemy proste kroki w naszym codziennym życiu, indywidualnie i w rodzinie.
1. Przestrzeganie przykazań Boga[2].
2. Badanie pism świętych (szczególnie Księgi Mormona) i nauka, jak „dążyć naprzód, napawając się słowem Chrystusa”[3].
3. Modlitwa serca. „Gdy nie [modlimy] się na głos do Pana, w myśli [módlmy] się […]”[4].
Nauki Brighama Younga z mocą potwierdzają nauki Pierwszego Prezydium o tym ważnym procesie osiągania duchowej samowystarczalności.
Brigham Young powiedział: „Bierzemy pod uwagę wszystkie prawa, zasady, obrzędy i regulacje zawarte w Pismach świętych i żyjemy w zgodzie z nimi tak dalece, jak tylko jest to możliwe, a następnie uczymy się i doskonalimy, aż będziemy mogli żyć każdym słowem, które wychodzi z ust Boga”[5].
„Ludzie nie mogą otrzymać praw w ich pełnej formie; mogą otrzymać trochę tu i trochę tam, trochę dzisiaj i trochę jutro, i trochę za tydzień […]. Jeśli chcemy postępować w oparciu o pełnię wiedzy, którą Pan postanowił objawić po trochu mieszkańcom ziemi, musimy ulepszać się krok po kroku, w miarę jak wiedza jest objawiana”[6].
Przesłanie Brighama Younga potwierdza, że „nasz osobisty wzrost w Ewangelii przychodzi po trochu, linijka po linijce, w miarę jak żyjemy według zasad, które poznajemy”[7], w imię Jezusa Chrystusa, amen.
1. II List do Koryntian 3:3
2. Ew. Mateusza 22:35-40
3. 2 Nefi 31:20
4. Alma 34:27
5. DBY 3
6. DBY 4
7. Teachings of the President of the Church; Brigham Young (1997) str. 21–27