Pod koniec września 2019 r. mój ojciec upadł i złamał kość udową. Błędna diagnoza i nieodpowiednie leczenie w szpitalu przyczyniły się do tego, że jego stan się pogarszał, a my obawialiśmy się o jego życie. Jestem lekarzem, więc zorganizowałem przeniesienie do szpitala, w którym pracuję, ponieważ byłem absolutnie zdecydowany go wyleczyć. Moi pełni współczucia, oddani koledzy operowali go, wykazując się niezwykłym zaangażowaniem. Stan zdrowia mojego ojca zbytnio się jednak nie poprawił. W połowie listopada matka powiedziała mi o pewnej rozmowie, którą odbyła z moim ojcem. Powiedziała do niego: „Pewnie trudno jest ci leżeć tutaj w łóżku”. „Tak!”. „Wiem, jak bardzo lubiłeś przechodzić pośpiesznie korytarzami świątyni, by wykonać powierzone zadania”. „Tak!”. „Nie musisz tu być ze względu na mnie. Czy chciałbyś już odejść?”. Zdawało się jakby cały jaśniał, gdy odpowiedział: „Tak!”. Następnie wziął moją mamę za rękę i powiedział: „Gdziekolwiek będziemy, jesteśmy razem na wieczność!”[1].
Jestem bardzo wdzięczny za nadzieję, jaką żywi mój ojciec. Nigdy nie poznał swojego biologicznego ojca, a kiedy misjonarze nauczali go, że ma Ojca Niebieskiego i Odkupiciela, którzy bardzo go kochają, ta nowo zdobyta wiedza stała się światłem przewodnim w jego życiu. Jestem w równym stopniu wdzięczny za nadzieję, jaką żywi moja matka. Jej osobista więź z Ojcem Niebieskim i wiedza o wiecznych rodzinach są głęboko zakorzenione w jej sercu. Obydwoje mają nadzieję „lepszego świata, a nawet miejsca po prawicy Boga”[2]. Obydwoje są świadomi swoich niedoskonałości i osobistych słabości, a jednak, nie umniejszyło to ich nadziei i ufności względem miłosierdzia i dobroci naszego Zbawiciela. Prorok Eter również wiedział, jak ważna jest nadzieja w procesie pokuty człowieka, i to dlatego nauczał w ostatnich dniach przed zniszczeniem Jeredów, że „[nadzieja] […] jest duchową kotwicą dla dusz ludzi, [która może dać] im pewność i wytrwałość, aby zawsze czynili wiele dobra, i [nakłoni] ich, by chwalili Boga”2.
Eter użył słowa „może”, ponieważ ludzie za jego czasów w to nie wierzyli[3]. Czy nasze dzieci, młodzież i młodzi dorośli mają obecnie ten rodzaj nadziei, która pozwala stanąć przed tronem Boga z pewnością siebie?[4] Ten rodzaj nadziei nie ma nic wspólnego z przeczącym rzeczywistości powiedzeniem „nadzieja umiera ostatnia”. Nie, to jest boska moc, która przywodzi nas z powrotem do Boga. Szatan też to wie i jego starania, by zniszczyć nasz „Pański batalion młodych”, naszą „Nadzieję Izraela”, od tego się zaczynają. Starszy Klebingat powiedział: „[Szatan] z tego właśnie powodu pragnie uzyskać dostęp do waszych serc, aby mówić wam kłamstwa — kłamstwa, że Ojciec Niebieski jest wami rozczarowany, a Zadośćuczynienie jest poza waszym zasięgiem, że nie warto jest nawet próbować i że wszyscy pozostali są lepsi od was oraz że jesteście niegodni. Będzie mówił o tysiącu najróżniejszych tego typu spraw”. Prezydent Russell M. Nelson ostrzegł nas, że te ataki będą się nasilały w coraz szybszym tempie[5]. Jednakże Pan chroni nas, inspirując Swoich współczesnych proroków. Wszystkie zmiany w Kościele i nowy program nauczania dla dzieci i młodzieży zostały tak przygotowane, aby dać nam i naszej młodzieży tę boską nadzieję — że Jezus będzie chodził u naszego boku i pomagał nam pokonywać trudności[6]. Podczas przygotowań do Świąt Wielkanocnych nigdy nie przestawajmy składać świadectwa dzieciom o niezmiennej miłości Zbawiciela. On uwielbia okazywać miłosierdzie, szczególnie tym osobom, które odeszły daleko, i które się tego nie spodziewają[7]. Mam także tę trwałą nadzieję, że nasz Ojciec w Niebie, poprzez Swoją dobroć, miłosierdzie i miłość, pewnego dnia powita nas z otwartymi ramionami. W imię Jezusa Chrystusa, amen.
[1] Osobista korespondencja.
[2] Eter 12:4.
[3] Eter 12:4.
[4] Konferencja Generalna, październik 2014, Jörg Klebingat, „Stanąć z pewnością siebie przed tronem Bożym”.
[5] Konferencja Generalna, październik 2018, Russell M. Nelson, „Uwagi na rozpoczęcie”.
[6] Spotkanie z cyklu „Twarzą w twarz” ze Starszym Gongiem, 17 listopada 2019.
[7] Jeffrey R. Holland („Robotnicy w winnicy”, Ensign lub Liahona, maj 2012, str. 32–33).