Zawsze wzrusza mnie historia w Księdze Mormona o tym, jak Zbawiciel ukazuje się ludziom na kontynentach amerykańskich po Jego zmartwychwstaniu na półkuli wschodniej. Nauczał ich o znaczeniu Zadośćuczynienia w planie Boga, błogosławieństwach przykazań oraz ważności przymierzy i obrzędów. Czynił im duchową posługę, jednemu po drugim (1).
Pan był z nimi zaledwie przez kilka dni, ale wpływ Jego wizyty był odczuwalny przez ponad dwa stulecia. „I zaprzestali sporów i dysput między sobą, i każdy człowiek postępował sprawiedliwie wobec innych. I mieli wszystko wspólne; przeto nie było ani biednych, ani bogatych, niewolników ani wolnych, gdyż wszyscy byli wolni, i wszystkim był dany dar niebiański”. „Zaiste nie mogło być szczęśliwszego ludu pośród wszystkich ludzi stworzonych ręką Boga. I nie było żadnych złoczyńców ani morderców, ani Lamanitów, ani żadnych innych ‘-itów’, gdyż stanowili jedność jako dzieci Chrystusa i dziedzice królestwa Bożego. I jakże byli błogosławieni! Albowiem Pan błogosławił im we wszystkim, co czynili” (2).
Co mogło spowodować tę zmianę i mieć tak długotrwałe skutki? Odpowiedź jest prosta, a jednocześnie głęboka. Nauki Pana i Jego ewangelia przeniknęły ich serca, odrzucili naturalnego człowieka i stali się uczniami Jezusa Chrystusa. Mieli wyryte w sercach imię Pana (3) i rozwinęli ducha ludu Syjonu, jak za czasów Enocha.
Niestety żyjemy w świecie, który celebruje indywidualizm, w którym kłótnie i obstawanie przy swoim zdaniu uważane jest za wyraz żywotności. Nawet jako członkowie Kościoła nie zawsze jesteśmy odporni na takie zachowanie. Pandemia szczególnie postawiła nasze okręgi i rodziny przed szczególnymi wyzwaniami. W niektórych przypadkach zaczęliśmy definiować siebie według naszych różnic, tak jak ludzie z Księgi Mormona, i stworzyliśmy własnych „-itów”. Ewangelia Jezusa Chrystusa i duch Syjonu pomagają nam przezwyciężyć te różnice.
Pozytywna zmiana zaczyna się od każdego z nas i od naszego pragnienia wniesienia osobistego wkładu
„Syjon jest Syjonem ze względu na charakter, atrybuty i wierność jego obywateli. Pamiętajcie: ‘nazwał Pan Swój lud Syjonem, bo był jednego serca i jednego umysłu, i żył w prawości; i nie było biednych pośród nich’ (4). Jeśli chcemy ustanowić Syjon w naszych domach, gminach, okręgach i palikach, musimy sprostać temu standardowi […]. Nie możemy czekać z tymi rzeczami na przyjście Syjonu – Syjon przyjdzie dopiero, kiedy one się staną” (5).
Więc co to oznacza dla mnie w praktyce? Od czego zacząć, jeśli chcę przezwyciężyć różnice i sprzyjać jedności?
W 1872 r. Prorok Brigham Young przekazał Świętym ważne przypomnienie, które prawdopodobnie jest dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek wcześniej. Powiedział: „Przestańcie! Zaczekajcie! Kiedy wstajecie rano, zanim pozwolicie sobie poczuć w ustach pierwszy kęs jedzenia […], skłońcie się przed Panem, poproście Go, aby przebaczył wam grzechy i chronił was przez cały dzień, aby zachował was od pokus i wszelkiego zła, aby prowadził was drogami prawości, żebyście mogli dzisiaj zrobić coś, co przyniesie korzyść Królestwu Boga na ziemi. Czy macie na to czas?” (6).
Pozytywna zmiana zaczyna się od każdego z nas i od naszego pragnienia wniesienia osobistego wkładu, bycia jednego serca i jednego umysłu, życia w prawości i świadomej troski o biednych i potrzebujących. Kluczem jest uczynienie z Pana naszego sprzymierzeńca w tym wszystkim, budując na wierze, nadziei i miłości. „Syjon jest ustanowiony i rozkwita, bo życie i poczynania jego obywateli są natchnione przez Boga. Syjonu przychodzi nie jako dar, lecz dlatego że cnotliwi ludzie przymierza zbierają się razem i budują go” (7).
1. III Nefi 11
2. IV Nefi 2, 3, 16–18
3. Ks. Mosjasza 5:12
4. Ks. Mojżesza 7:18
5. D. Todd Christofferson, „Przyjdźcie do Syjonu”, Konferencja Generalna, październik 2008
6. Keith B. McMullin, „Przyjdźcie do Syjonu! Przyjdźcie do Syjonu!”, Konferencja Generalna, październik 2002
7. Keith B. McMullin, „Przyjdźcie do Syjonu! Przyjdźcie do Syjonu!”, Konferencja Generalna, październik 2002