Na radach biskupich i prezydiach gmin spoczywa wiele obowiązków, które mogą delegować. Nie mogą jednak delegować obowiązków związanych ze spotkaniami sakramentalnymi. Mówiąc ogólnie, rady i prezydia przewodniczą spotkaniom i tym samym są odpowiedzialne zarówno za ducha, jak i zawartość tych spotkań. Moje wskazówki dotyczące spotkań sakramentalnych będą więc szczególnie interesujące dla biskupów i prezydentów gmin oraz ich doradców — jak również dla członków Kościoła, którzy biorą udział w tych cotygodniowych nabożeństwach.
Podstawa doktrynalna
Spotkanie sakramentalne jest tym spotkaniem w okręgu czy gminie, w którym bierzemy udział jako rodzina — podstawowa jednostka Kościoła. Rodziny i członkowie muszą przybyć przed rozpoczęciem spotkania sakramentalnego. Zgodnie z nakazem Pana, przychodzimy, aby przyjąć sakrament i odnowić nasze przymierza.
Ustanowił On sakrament, aby przypominał nam o Jego Zadośćuczynieniu. Na zakończenie ostatniej i w szczególny sposób przygotowanej wieczerzy paschalnej Jezus wziął chleb, pobłogosławił i przełamał go, i dał Swoim Apostołom, mówiąc: „Bierzcie, jedzcie” (Ew. Mateusza 26:26). „To jest ciało moje, które się za was daje; to czyńcie na pamiątkę moją” (Ew. Łukasza 22:19). Następnie wziął kielich, wypowiedział błogosławieństwo dziękczynne i podał go zgromadzonym wokół Niego, mówiąc: „Ten kielich, to nowe przymierze we krwi mojej” (Ew. Łukasza 22:20), „która się za wielu wylewa na odpuszczenie grzechów” (Ew. Mateusza 26:28). „To czyńcie […] na pamiątkę moją. Albowiem, ilekroć ten chleb jecie, a z kielicha tego pijecie, śmierć Pańską zwiastujecie” (I List do Koryntian 11:25–26). W ten sposób połączył On sakrament ze Swym nieuchronnie zbliżającym się Ukrzyżowaniem.
Bóg ogłosił: „Albowiem to dzieło moje i chwała moja — by przynieść nieśmiertelność i życie wieczne człowiekowi” (Ks. Mojżesza 1:39). Następnie Syn Boży dobrowolnie złożył Swe życie, aby wypełnić wolę Swego Ojca. Tym samym nieśmiertelność stała się czymś rzeczywistym, a życie wieczne dostępne dla wszystkich, którzy kiedykolwiek przyjdą na ziemię.
Upamiętniamy Jego Zadośćuczynienie w bardzo osobisty sposób. Przynosimy na nasze spotkania sakramentalne złamane serca i skruszonego ducha. To jest główny punkt przestrzegania przez nas dnia sabatu (zob. DiP 59:8–13).
Modlitwy sakramentalne zostały objawione przez Pana. Zawierają one przymierza oraz obietnicę (zob. DiP 20:77, 79). Zawieramy przymierze, że weźmiemy na siebie imię Jezusa Chrystusa i będziemy przestrzegać Jego przykazań. Spożywamy przełamany chleb na pamiątkę Jego ciała. Pijemy wodę na pamiątkę Jego krwi, która została za nas przelana. I świadczymy, że zawsze będziemy o Nim pamiętać. Obietnica jest taka: zawsze będziemy mieć z sobą Jego Ducha. Jakież to błogosławieństwo!
Planowanie spotkania sakramentalnego
Mając w pamięci te doktryny, rady biskupie i prezydia gmin muszą z namysłem planować spotkania sakramentalne, aby koncentrowały się one na Panu i Jego Zadośćuczynieniu, na Jego przykładzie oraz doktrynach ewangelii.
Prośby o przemówienia należy wystosować z dużym wyprzedzeniem. Należy też podać jasny opis przydzielonego tematu oraz przydzielony czas, wraz z propozycją pomocy. Osobami proszonymi o modlitwę powinny być również ci członkowie, którzy nie są często o to proszeni. Unikajcie sytuacji, w której na tym samym spotkaniu o modlitwy prosi się męża i żonę. W ten sposób unikamy mimowolnego przesłania, sugerującego wykluczenie tych, którzy są stanu wolnego. I pamiętajmy: modlitwy nie są kazaniami.
Wyjeżdżający misjonarze mogą mieć możliwość przemawiania podczas spotkania sakramentalnego. Członkowie ich rodzin i przyjaciele nie są wtedy proszeni o przemówienia. Podczas jednego nabożeństwa może przemawiać dwóch lub kilku wyjeżdżających misjonarzy. Misjonarze, którzy wracają do domu po honorowym odbyciu misji, powinni zostać poproszeni o przemawianie na spotkaniu sakramentalnym i powinni dostać na to dosyć czasu, by mogli podzielić się swymi duchowymi doświadczeniami oraz złożyć swoje świadectwo.
Spotkania sakramentalne dają młodzieży możliwość krótkiego przemawiania na wyznaczone tematy związane z ewangelią. Przy innych okazjach prezydent palika wyznaczy do przemawiania członków rady wyższej.
Członkowie mogą być powołani, aby służyli jako osoby witające i wprowadzające na spotkania. Mogą witać osoby przybyłe i wskazywać im wygodne miejsca, zachowując kilka miejsc na tyłach oraz blisko przejścia dla osób ze specjalnymi potrzebami.
Podczas spotkania sakramentalnego nie powinno używać się materiałów audiowizualnych, takich jak kasety wideo czy przeźrocza.
Od czasu do czasu członkowie mogą nie być w stanie uczestniczyć w spotkaniu z powodu choroby. W takich przypadkach posiadacze kapłaństwa mogą być wyznaczeni przez biskupa lub prezydenta gminy, aby udzielili im sakramentu w miejscu, w którym przebywają.
Typowe spotkanie sakramentalne zawiera:
- Preludium muzyczne.
- Powitanie zebranych i podanie, kto przewodniczący spotkaniu oraz kto jest przedstawicielem rady wyższej, jeśli jest taka osoba.
- Hymn i modlitwę na rozpoczęcie.
- Sprawy okręgu lub gminy, takie jak:
- odwołanie i poparcie urzędników i nauczycieli,
- przedstawienie dzieci, które ukończyły Organizację Podstawową, członków powołanych na misję lub do innych zadań, przedstawienie osiągnięć młodych mężczyzn i młodych kobiet,
- przedstawienie imion i nazwisk braci, którzy mają otrzymać Kapłaństwo Aarona lub kolejny urząd, przedstawienie imion i nazwisk nowych członków okręgu lub gminy.
- Konfirmację nowych członków.
- Hymn sakramentalny i udzielenie sakramentu.
- Przesłania na temat ewangelii i opcjonalnie dodatkową muzykę.
- Hymn i modlitwę na zakończenie.
- Postludium muzyczne.
Osoby odwoływane i popierane nie muszą być przedstawiane indywidualnie. Mogą być przedstawione jako grupa — najpierw osoby odwoływane, następnie popierane w kapłaństwie oraz popierane do powołań w organizacjach pomocniczych.
Spotkania sakramentalne powinny rozpoczynać się i kończyć o czasie a ich program nie powinien być przeładowany. Przed spotkaniem sakramentalnym nie musi odbywać się spotkanie na modlitwę. Osoby biorące udział w spotkaniu powinny zająć miejsca co najmniej na pięć minut przed rozpoczęciem spotkania, aby mogły przygotować się duchowo na pełne czci doświadczenia. Przez tych kilka spokojnych chwil, muzyka gra w tle. To nie jest czas na rozmowy czy przesyłanie wiadomości, lecz czas przepełnionej modlitwą medytacji, przygotowujący duchowo przywódców i członków do sakramentu.
Muzyka
Hymny kościelne są podstawową muzyką podczas nabożeństw i śpiewu osób zebranych. Inną odpowiednią muzykę można wykorzystać jako preludium i postludium muzyczne, śpiew chóru oraz specjalne występy muzyczne. Hymny na rozpoczęcie i zakończenie zwykle śpiewane są przez kongregację. Hymn sakramentalny zawsze śpiewany jest przez kongregację.
Byłoby idealnie, gdyby każda jednostka Kościoła miała chór, który mógłby regularnie występować. Chór może błogosławić życie. Siostra Nelson i ja mamy miłe wspomnienia z czasów, gdy śpiewaliśmy w chórze — a było to wiele lat temu — w naszej małej gminie w Minneapolis w stanie Minnesota. Kiedy my i inne osoby wychodziliśmy na przód sali, by śpiewać, było więcej osób w chórze niż członków pozostających na miejscach.
Podczas spotkań kościelnych korzysta się z pianina, organów lub ich elektronicznych odpowiedników. Jeśli używa się innych instrumentów, ich użycie powinno być zgodne z duchem spotkania. Instrumenty wydające głośne dźwięki lub takie, które przeszkadzają w zachowaniu ducha czci, jak większość instrumentów dętych i perkusja, nie są odpowiednie podczas spotkania sakramentalnego. Jeśli nie ma pianina, organów lub akompaniatora, można użyć odpowiednich nagrań.
Pieśń prawych jest dla Pana modlitwą (zob. DiP 25:12). Niektórzy członkowie śpiewają niechętnie, prawdopodobnie ze strachu. Wszyscy powinniśmy zapomnieć o strachu i śpiewać, gdyż jest to okazja do wychwalania w duchu modlitwy naszego Stworzyciela. Muzyka na spotkaniu sakramentalnym jest oddawaniem czci Bogu, a nie występem. Nie możemy pozwolić na to, aby umknęła nam święta muzyka, ani na to, aby zastąpiła ją muzyka świecka.
Prowadzenie spotkania sakramentalnego
Na radach biskupich i prezydiach gmin spoczywa odpowiedzialność nie tylko za planowanie tych spotkań, ale też za ich prowadzenie. Powinno to odbywać się z zachowaniem czci. Niektórzy zebrani modlą się o delikatne podszepty i przesłania z niebios. Ustanowienie ducha czci pomoże im w otrzymaniu tych podszeptów. Pamiętaj: cześć zaprasza objawienie.
Osoby prowadzące spotkanie zaczynają od serdecznego powitania zebranych. Szczegółowe ogłoszenia powinny być przekazywane w innym czasie. Ponieważ zapraszamy wszystkich, aby przyszli do Chrystusa, zawsze mile widziani są przyjaciele i sąsiedzi, ale nie oczekujemy, że przyjmą sakrament. Jednak nie jest to zakazane. Decydują o tym sami. Mamy nadzieję, że nowe osoby zawsze będą czuły się mile widziane i będą czuły się dobrze wśród nas. Małe dzieci, jako bezgrzeszni beneficjenci Zadośćuczynienia Pana, mogą przyjmować sakrament, jako przygotowanie do przymierzy, które zawrą później.
Nasze spotkania zawsze mają być prowadzone pod kierownictwem Ducha (zob. DiP 46:2). Czasami może wydarzyć się coś niespodziewanego, co przewodniczący urzędnik będzie chciał wyjaśnić lub poprawić, zgodnie z podszeptem Ducha. W innych przypadkach nie wygłasza się dodatkowych komentarzy po wystąpieniu ostatniego mówcy.
Udzielanie sakramentu
Rady biskupie i prezydia gminy przewodniczą Kapłaństwu Aarona w okręgach i gminach. Wraz z doradcami kworum podejmują wszelkie kroki ostrożności, aby upewnić się, że sakrament jest przygotowany z wyprzedzeniem i że roznoszenie sakramentu jest dokładnie zaplanowane. Udzielający sakramentu mają wyglądać jak najlepiej i być odpowiednio ubrani. Biała koszula nie tylko wygląda dobrze, ale i delikatnie przypomina o świętych obrzędach, takich jak chrzest i obrzędy świątynne, podczas, których również zakładamy białe ubranie.
Modlitwy sakramentalne mają być ofiarowane w sposób zrozumiały, ponieważ ten, który się modli, wypowiada słowa przymierzy, które zawierają inne osoby. Oczekuje się, że osoby mające przywilej błogosławienia sakramentu będą miały czyste i nieskalane serce. Osoba przewodnicząca spotkaniu otrzymuje sakrament jako pierwsza.
Spotkanie w dniu postu i świadectw
Spotkanie w dniu postu i świadectw odbywa się raz w miesiącu, zazwyczaj w pierwszą niedzielę miesiąca. Zwykle w tym właśnie dniu udziela się błogosławieństw niemowlętom. Po sakramencie brat, który prowadzi spotkanie, składa krótkie świadectwo. Następnie zaprasza członków do składania krótkich, płynących z serca świadectw o Zbawicielu, Jego naukach i Przywróceniu. Rodzice i nauczyciele powinni pomóc dzieciom nauczyć się, czym jest świadectwo i kiedy jest właściwy czas, aby je składać. Młodsze dzieci powinny nauczyć się składać świadectwa w domu lub w Organizacji Podstawowej, aż będą na tyle duże, że będą mogły bez pomocy innych osób złożyć własne świadectwo podczas spotkania w dniu postu i świadectw.
Osobiste przygotowanie
Na każdym członku Kościoła spoczywa odpowiedzialność za duchowe wzbogacanie, które może nadejść w czasie spotkania sakramentalnego. Każdy powinien śpiewać z wdzięcznym sercem i odpowiadać w słyszalny sposób „amen” na koniec modlitwy czy świadectwa. Osobiście rozważamy Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa. Zastanawiamy się nad znaczeniem Jego cierpienia w Getsemane i Ukrzyżowania na Kalwarii. W tym czasie każdy z nas powinien „samego siebie [doświadczać]” (I List do Koryntian 11:28) i zastanawiać się nad osobistymi przymierzami zawartymi z Panem. W tym czasie medytujemy nad świętymi sprawami Bożymi.
Z wdzięcznością dziękuję Panu za spotkanie sakramentalne i za to jak wzbogaca moje życie. Wielokrotnie ponownie rozpalało moją wiarę i pozwalało mi z tygodnia na tydzień na odnowienie przymierzy, pomagając Siostrze Nelson i mi żyć oraz prowadzić naszą rodzinę we wspaniałym świetle ewangelii.