O czym myślicie, kiedy spożywacie chleb i pijecie wodę podczas sakramentu lub kiedy przygotowujecie, błogosławicie lub roznosicie sakrament? Wielu z nas zastanawia się nad naszymi przymierzami i nad swoim życiem. Myślimy o naszych grzechach, modlimy się o przebaczenie i postanawiamy się poprawić.
Są to ważne aspekty obrzędu sakramentu. Ponadto jest jeszcze coś innego do rozważenia — coś tak doniosłego i tak specyficznego, że jest częścią samych modlitw sakramentalnych. Jest to pamiętanie o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym, Zbawicielu świata. Ci, którzy jedzą chleb, obiecują „jeść na pamiątkę ciała […] Syna” i „zawsze o Nim pamiętać” (DiP 20:77). Podobnie ci, którzy piją wodę, obiecują pić „na pamiątkę krwi […] Syna” i „że zawsze o Nim pamiętają” (DiP 20:79).
Postanowienie, aby pamiętać o Zbawicielu, Jego Zadośćuczynieniu i ofierze jest fundamentalne dla tego obrzędu. Jak nauczał Starszy Jeffrey R. Holland z Kworum Dwunastu Apostołów: „W prostym i pięknym języku modlitw sakramentalnych […] pamiętać wydaje się być głównym słowem, które słyszymy […]. W obu modlitwach podkreśla się, że wszystko to odbywa się na pamiątkę Chrystusa. Uczestnicząc w tym, dajemy świadectwo, że zawsze będziemy o Nim pamiętać, abyśmy zawsze mogli mieć z sobą Jego Ducha”1.
Zbawiciel podkreślił te same kwestie, kiedy ustanowił sakrament pośród Swoich apostołów podczas Paschy w Jerozolimie w ostatnią noc Swojej doczesnej posługi — noc, kiedy cierpiał za nas w ogrodzie Getsemane przed ponownym cierpieniem na krzyżu. Na przykład, po podaniu im chleba, by jedli powiedział: „To jest ciało moje, które się za was daje; to czyńcie na pamiątkę moją” (Ew. Łukasza 22:19–20; zob. także Ew. Mateusza 26:26–28).
Podczas pierwszego dnia pobytu pośród Nefitów na kontynentach amerykańskich Zbawiciel również ich nauczył obrzędu sakramentu. Poinstruował ich, aby spożywali Jego ciało i krew na Jego pamiątkę i powiedział im, że gdy będą to robić „będzie to świadectwem dla Ojca, że zawsze mnie pamiętacie” (III Nefi 18:7). Następnie obiecał im: „I jeśli będziecie mnie zawsze pamiętać, będziecie mieli z sobą mego Ducha” (III Nefi 18:7, 11).
Cóż za zdumiewające błogosławieństwo! W świecie pełnym wyzwań, zawirowań i pokus, które nieustannie próbują sprowadzić nas na manowce, jakiż to ważniejszy dar moglibyśmy otrzymać? Mając z sobą Ducha, możemy „poznać prawdę o wszystkim” (Ks. Moroniego 10:5). To da nam moc i mądrość, by żyć tak, jak życzyłby sobie tego Pan, byśmy dokonywali właściwych wyborów, wiernie służyli i stawali się podobni do Niego.
Uczestnicząc co tydzień w sakramencie, co możecie zrobić, aby o Nim pamiętać? Co możecie zrobić, aby zawsze o Nim pamiętać — przez cały tydzień i przez całe życie?
Pragnę zaprosić was do rozważenia tych pytań i podjęcia zobowiązania, aby zawsze pamiętać o Zbawicielu. Będziecie zaskoczeni tym, jak odmieni to wasze życie.
Przypisy
1. Jeffrey R. Holland, „This Do in Remembrance of Me”, Ensign, listopad 1995, str. 68.
Pamiętanie o Zbawicielu
Aby pomóc sobie i swojej rodzinie pamiętać o Zbawicielu, rozważ zapoznanie się z zarysem lekcji „Przyjdź i naśladuj mnie” zatytułowanym „Jak mogę pomóc innym przeżywać sakrament w znaczący sposób?” na stronie lds.org/go/491214. Film na tej stronie, „Zawsze o Nim pamiętać”, może być wykorzystany jako materiał na domowy wieczór rodzinny.
Moje przeżycia związane z sakramentem
Odkąd pamiętam, uczono mnie, żebym myślał o Jezusie Chrystusie podczas sakramentu. Kiedy w grudniu ubiegłego roku po raz pierwszy rozdawałem sakrament, ogarnęło mnie uczucie spokoju i świętości. Czułem, jak Duch podpowiada mi, że pomagam innym osobom przyjść do Chrystusa. Jestem wdzięczny, że Ojciec Niebieski ufa mi na tyle, abym mógł Mu służyć i pomagać bliźnim.
Jacob R., 12 lat, Idaho, USA